Definitie en doel van promessen

Deze bankbiljetten worden vaak gebruikt bij verschillende financiële transacties, zoals leningen, kredietverlengingen en internationale handel. Het primaire doel van een promesse is een schriftelijke vastlegging van de schuld, zodat beide partijen hun rechten en plichten begrijpen. Bovendien vergemakkelijken promessen de overdracht van schulden tussen partijen, omdat ze kunnen worden verkocht of toegewezen aan derden, waardoor de liquiditeit op de financiële markt wordt bevorderd. In wezen bieden promessen een flexibele en veilige methode voor partijen om financiële transacties aan te gaan, terwijl ze ook een duidelijk en afdwingbaar juridisch kader bieden voor schuldaflossing (Investopedia, zd; Legal Information Institute, zd).

Wettelijk kader en vereisten

Het wettelijk kader voor promessen wordt in de eerste plaats beheerst door de beginselen van het contractenrecht en het recht op verhandelbare instrumenten in verschillende jurisdicties. In de Verenigde Staten biedt de Uniform Commercial Code (UCC) een alomvattend wettelijk kader voor promessen, waarin de vereisten voor het aanmaken, overdragen en afdwingen ervan worden uiteengezet. Evenzo reguleert de Bills of Exchange Act 1882 in het Verenigd Koninkrijk promessen en hun wettelijke vereisten.

Om wettelijk afdwingbaar te zijn, moet een promesse aan bepaalde vereisten voldoen, zoals schriftelijk zijn, een onvoorwaardelijke belofte bevatten om een ​​bepaald geldbedrag te betalen, op verzoek of op een bepaald tijdstip betaalbaar zijn, en ondertekend zijn door de maker (de persoon belooft te betalen). Bovendien moet het biljet betaalbaar zijn aan een bepaalde persoon of aan de toonder en mag het geen andere verbintenissen of instructies bevatten dan de betaling van geld. Als niet aan deze vereisten wordt voldaan, kan de promesse onafdwingbaar worden of de verhandelbaarheid ervan worden beperkt (Uniform Commercial Code, 2021; Bills of Exchange Act 1882, 2021).

Soorten promessen

Promessen kunnen worden ingedeeld in verschillende typen op basis van hun kenmerken en gebruik. Een veel voorkomend type is de promesse, waarmee de geldschieter op elk moment en zonder voorafgaande kennisgeving betaling kan eisen. Een tijdpromesse daarentegen specificeert een vaste datum of tijdsperiode voor terugbetaling. Beveiligde promessen worden gedekt door onderpand, zoals onroerend goed of andere activa, waardoor de geldschieter een gevoel van veiligheid krijgt in geval van wanbetaling. Ongedekte promessen vereisen daarentegen geen onderpand en zijn uitsluitend gebaseerd op de kredietwaardigheid van de lener.

Een ander type is de converteerbare promesse, die tegen een vooraf bepaalde koers kan worden omgezet in eigen vermogen of aandelen in het bedrijf van de lener. Dit type wordt vaak gebruikt bij startfinanciering. In de internationale handel worden verhandelbare promessen, ook wel wissels of wissels genoemd, gebruikt om transacties tussen partijen in verschillende landen te vergemakkelijken. Deze notes zijn overdraagbaar en kunnen worden bekrachtigd aan derden, waardoor ze een flexibel financieel instrument worden. Samenvattend komen de verschillende soorten promessen tegemoet aan verschillende financiële behoeften en situaties, en bieden ze een veelzijdige tool voor zowel leners als geldschieters (Ross, 2017; Investopedia, 2021).

Componenten en structuur van een promesse

Een promesse is een juridisch bindend financieel instrument dat de voorwaarden van een lening tussen een lener en een geldschieter schetst. De componenten en structuur van een promesse zijn cruciaal om de afdwingbaarheid en duidelijkheid ervan te waarborgen. De belangrijkste elementen van een promesse zijn de namen en adressen van de betrokken partijen, de hoofdsom die wordt geleend, de rente, het aflossingsschema en eventuele onderpanden of zekerheden die door de lener zijn toegezegd. Bovendien moet de notitie de datum van uitgifte, de vervaldatum en eventuele voorzieningen voor boetes voor te late betaling of gevolgen van wanbetaling specificeren. Het is ook essentieel dat de promesse een duidelijke verklaring bevat van de onvoorwaardelijke belofte van de lener om de lening terug te betalen, evenals de handtekeningen van beide partijen om hun instemming met de voorwaarden te bevestigen. In sommige gevallen kan een promesse ook de aanwezigheid van een getuige of notaris vereisen om de legitimiteit ervan verder te valideren (Ross, SA, Westerfield, RW, & Jordan, BD (2019). Fundamentals of Corporate Finance. McGraw-Hill Education) .

Aanmaak- en uitgifteproces

Het proces van het maken en uitgeven van een promesse begint met het opstellen van het document, dat moet voldoen aan specifieke wettelijke vereisten. Deze vereisten omvatten de identificatie van de betrokken partijen, de hoofdsom die wordt geleend, de rentevoet, de terugbetalingsvoorwaarden en de vervaldatum. Zodra de promesse is opgesteld, moet deze worden ondertekend door de lener, ook wel de maker genoemd, en de geldschieter of de begunstigde. In sommige gevallen kan een getuige of notaris nodig zijn om de handtekeningen te valideren.

Na ondertekening wordt de promesse een juridisch bindend contract tussen de lener en de geldschieter. De geldschieter geeft vervolgens het geld uit aan de lener, die verplicht is de lening terug te betalen volgens de overeengekomen voorwaarden. Gedurende de terugbetalingsperiode kan de geldschieter het promesse overdragen of verkopen aan een andere partij, op voorwaarde dat het promesse verhandelbaar is. In de context van internationale handel kunnen promessen dienen als een middel om transacties tussen partijen uit verschillende landen te financieren, wat flexibiliteit en veiligheid biedt bij grensoverschrijdende transacties (Ross, 2016; Miller & Jentz, 2011).

Rechten en plichten van betrokken partijen

De rechten en plichten van partijen die betrokken zijn bij een promesse worden bepaald door het wettelijk kader en de vereisten van het rechtsgebied waarin de promesse wordt uitgegeven. De primaire partijen in een promesse zijn de maker (lener) en de begunstigde (geldschieter). De maker heeft de verplichting om het geleende bedrag, samen met de eventueel overeengekomen rente, aan de begunstigde terug te betalen op de gespecificeerde vervaldatum. In ruil daarvoor heeft de begunstigde het recht om de hoofdsom en rente te ontvangen volgens de voorwaarden van de lening. Bovendien kan de begunstigde het recht hebben om de promesse over te dragen aan of te onderhandelen over de promesse aan een derde partij, afhankelijk van de verhandelbaarheid ervan. In geval van wanbetaling of wanbetaling door de maker, heeft de begunstigde het recht om rechtsmiddelen aan te wenden, zoals het aanspannen van een rechtszaak of het starten van incassoprocedures. Aan de andere kant heeft de maker het recht om de lening vooruit te betalen, indien toegestaan ​​door de voorwaarden van de notitie, en kan hij ook bepaalde verdedigingen hebben tegen de vorderingen van de begunstigde in geval van een geschil (Ross, 2016; Miller & Jentz, 2011) .

Wanbetaling en rechtsmiddelen bij niet-betaling

In de context van promessen treedt wanbetaling op wanneer de lener zijn betalingsverplichtingen niet nakomt zoals bepaald in de overeenkomst. De gevolgen van het in gebreke blijven kunnen ernstig zijn en zowel de kredietwaardigheid van de lener als zijn juridische status aantasten. Rechtsmiddelen voor niet-betaling omvatten meestal juridische middelen, waaronder het starten van een rechtszaak om de uitstaande schuld te innen, het zoeken naar een gerechtelijk vonnis om betaling af te dwingen, of het nastreven van andere handhavingsmechanismen zoals beslaglegging op of beslaglegging op de activa van de schuldenaar (Ross, 2017).

In sommige rechtsgebieden kan de houder van een promesse ook de optie hebben om de promesse te verkopen of toe te wijzen aan een derde partij, waardoor het recht om de schuld te innen effectief wordt overgedragen (Uniform Commercial Code, 2019). Dit kan een alternatieve manier zijn om het openstaande bedrag te innen, met name in gevallen waarin de debiteur niet reageert of niet bereid is om over een oplossing te onderhandelen. Het is echter essentieel voor de betrokken partijen om het specifieke juridische kader en de vereisten voor promessen in hun respectieve jurisdicties te begrijpen, aangezien deze aanzienlijk kunnen verschillen en van invloed kunnen zijn op de beschikbare rechtsmiddelen voor niet-betaling (Ross, 2017).

Overdraagbaarheid en verhandelbaarheid

Overdraagbaarheid en verhandelbaarheid zijn essentiële aspecten van promessen, omdat ze de vlotte werking van financiële transacties mogelijk maken en internationale handel vergemakkelijken. Overdraagbaarheid verwijst naar het vermogen van een promessehouder om zijn rechten over te dragen aan een andere partij, hetzij door middel van goedkeuring of toewijzing. Met deze functie kan de houder van het bankbiljet het promesse gebruiken als betaalmiddel of als onderpand voor het veiligstellen van leningen (Mann & Roberts, 2011).

Onderhandelbaarheid daarentegen verwijst naar de juridische kenmerken die het mogelijk maken dat een promesse vrijelijk kan worden overgedragen en geaccepteerd door derden zonder de rechten en plichten van de oorspronkelijke betrokken partijen aan te tasten (Gorton & Souleles, 2006). Onderhandelbaarheid zorgt ervoor dat de overnemer het biljet vrij van gebreken of claims verkrijgt, wat zekerheid en bescherming biedt aan de partijen die bij de transactie betrokken zijn. In wezen dragen overdraagbaarheid en verhandelbaarheid bij aan de liquiditeit en flexibiliteit van promessen, waardoor ze een aantrekkelijk financieel instrument worden voor zowel bedrijven als particulieren (Mann & Roberts, 2011).

Promessen in de internationale handel

Promessen spelen een belangrijke rol in de internationale handel door een juridisch bindende betalingsbelofte te bieden tussen partijen die betrokken zijn bij grensoverschrijdende transacties. Deze financiële instrumenten vergemakkelijken de handel door een veilige en flexibele methode voor het verstrekken van krediet aan te bieden, waardoor de risico's van internationale transacties worden verminderd. In deze context kunnen promessen worden gebruikt als middel om import en export te financieren, maar ook als instrument voor het beheer van valutarisico's. Bovendien kunnen ze gemakkelijk worden overgedragen en onderhandeld, waardoor ze een aantrekkelijke optie zijn voor bedrijven die zich bezighouden met wereldwijde handel. Het gebruik van promessen in de internationale handel wordt verder ondersteund door het wettelijk kader dat wordt geboden door het Verdrag van de Verenigde Naties inzake internationale promessen, dat uniforme regels en normen vaststelt voor deze instrumenten, waardoor hun afdwingbaarheid in verschillende jurisdicties wordt gewaarborgd (Verenigde Naties, 1988). Over het algemeen dragen promessen bij tot de vlotte werking van de internationale handel door een betrouwbaar en efficiënt middel te bieden voor het verstrekken van krediet en het beheersen van risico's bij grensoverschrijdende transacties.

Historische ontwikkeling en gebruik

De historische ontwikkeling van promessen is terug te voeren tot oude beschavingen, waar ze werden gebruikt als middel om handel en commercie te vergemakkelijken. In het oude Mesopotamië werden promessen gegraveerd op kleitabletten, terwijl ze in het oude Rome werden gedocumenteerd op papyrusrollen (Davies, 2002). Het gebruik van promessen kreeg bekendheid tijdens de middeleeuwen in Europa, met name in Italië, waar ze door handelaren en bankiers werden gebruikt om handel te financieren en kredietrisico's te beheersen (Usher, 1943). De promesse evolueerde in de loop van de tijd, met de introductie van verhandelbaarheids- en overdraagbaarheidskenmerken, waardoor het nut ervan als financieel instrument verder werd vergroot (Mann, 1999).

In moderne tijden blijven promessen een belangrijke rol spelen in verschillende financiële transacties, waaronder internationale handel, waar ze dienen als middel om krediet te verstrekken en betalingsrisico's te beheersen. Ze worden ook gebruikt bij binnenlandse transacties, zoals persoonlijke leningen en vastgoedfinanciering. Het wettelijk kader en de vereisten voor promessen zijn gestandaardiseerd in alle jurisdicties, waardoor hun geloofwaardigheid en afdwingbaarheid zijn gewaarborgd (Bolton & Rosenthal, 2005). Over het algemeen tonen de historische ontwikkeling en het gebruik van promessen hun blijvende relevantie aan als een veelzijdig en betrouwbaar financieel instrument.

Promessen in populaire cultuur

Promessen hebben als financiële instrumenten hun weg gevonden naar de populaire cultuur en dienen vaak als plotmiddelen in verschillende vormen van media. In de literatuur worden promessen gebruikt om schulden, vertrouwen en de gevolgen van financiële transacties te symboliseren. In "A Christmas Carol" van Charles Dickens wordt bijvoorbeeld de verlossing van Scrooge gedeeltelijk beschreven door de kwijtschelding van schulden, gesymboliseerd door promessen. In film en televisie zijn promessen gebruikt om spanning en conflict te creëren, zoals te zien is in de film "The Merchant of Venice", waar het leven van de hoofdrolspeler op het spel staat vanwege een onbetaalde schuld die wordt vertegenwoordigd door een promesse. Bovendien bevatten videogames zoals "Dragon's Dogma" promessen als zoektochtitems, wat hun betekenis in verschillende vormen van verhalen vertellen nog meer benadrukt. Deze voorbeelden in de populaire cultuur weerspiegelen niet alleen het historische en praktische belang van promessen, maar demonstreren ook hun veelzijdigheid als verhalende instrumenten die complexe thema's en emoties kunnen overbrengen (Dickens, 1843; Shakespeare, 1596; Capcom, 2012).

Vergelijking met andere financiële instrumenten

Promessen, als financiële instrumenten, vertonen unieke kenmerken in vergelijking met andere instrumenten zoals obligaties, wissels en kredietbrieven. Een belangrijk onderscheid is dat promessen eenvoudige, eenzijdige contracten zijn waarbij slechts twee partijen betrokken zijn: de uitgever (lener) en de begunstigde (geldschieter). Dit staat in contrast met complexere instrumenten zoals obligaties, waarbij meerdere partijen betrokken zijn en vaak tussenpersonen zoals verzekeraars en trustees nodig zijn (Ross, Westerfield en Jordan, 2018). Bovendien hebben promessen doorgaans een korte looptijd en een vaste vervaldatum, terwijl obligaties verschillende looptijden kunnen hebben en opvraagbaar of converteerbaar kunnen zijn (Fabozzi, 2012).

Een ander opmerkelijk verschil is de verhandelbaarheid en overdraagbaarheid van promessen. Hoewel het over het algemeen verhandelbare instrumenten zijn, kan hun overdraagbaarheid worden beperkt door de specifieke voorwaarden van de notitie of door toepasselijke wetgeving (Mann en Roberts, 2011). Daarentegen worden andere financiële instrumenten zoals aandelen en obligaties vaak gemakkelijker verhandeld op secundaire markten. Bovendien worden promessen in de internationale handel veel gebruikt als financieringsmiddel, terwijl andere instrumenten zoals kredietbrieven dienen om betaling tussen partijen te garanderen (Schmitthoff en Moens, 2012). Over het algemeen bieden promessen een eenvoudigere, flexibelere optie voor leners en geldschieters, maar missen ze mogelijk de liquiditeits- en veiligheidskenmerken van andere financiële instrumenten.